O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa dziewiąta)

W ostatniej rozmowie ks. Euzebiusz wyjaśnia kolejne wątpliwości jego rozmówców związane z dziennikarstwem katolickim. Są to również naprawdę istotne problemy: wspaniałomyślna (wielkoduszna) gorliwość, jej związek z roztropnością i miłością, rozróżnienie między naganą prywatną a publiczną i w jakich okolicznościach ta druga jest konieczna (co jest poważnym problemem polskiego sedewakantyzmu). W dziennikarstwie katolickim, jak w każdej działalności publicznej to dobro ogółu powinno być celem nadrzędnym. Ale aby uchwycić, w konkretnych okolicznościach, dobro wspólne i obrać odpowiednie doń środki trzeba posiadać pewien stopień roztropności, o czym też mówi (nie tylko w tej rozmowie) don Euzebiusz.

Echa ze świata wywołane alokucją św. Piusa wygłoszoną na konsystorzu kardynalskim w 1914 r.

Gdy 27 maja 1914 r. św. Pius X przemawiał do nowokreowanych kardynałów, mało kto pewnie przypuszczał, że będzie to ostatni konsystorz kardynalski tego wielkiego Papieża. Faktycznie trzy miesiące później zakończył swój żywot, którego ostatnie tygodnie naznaczone były wzywaniem zwaśnionych rządów europejskich do pokoju.

Był to swego rodzaju testament pogromcy modernizmu i innych błędów nowożytnych, Papieża czystości doktrynalnej i ścisłej karności kościelnej. To za jego pontyfikatu wcześniej zwani niezłomnymi czy ultramontanami najwierniejsi obrońcy papiestwa i Kościoła nazwani zostali katolikami integralnymi.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa ósma)

Kontynuując analogię między rzemiosłem wojennym a rzemiosłem dziennikarza katolickiego ks. Euzebiusz dotyka sprawy najwyższej wagi praktycznej: posłuszeństwa, karności i roztropności. Karność i posłuszeństwo władzy kościelnej było szczególnym znamieniem ultramontanów, katolików nieustępliwych i integralnych w porewolucyjnej epoce szerzącej się wszędzie, również w Kościele, anarchii. Stanowisko przeciwne było zawsze znamieniem różnych schizmatyków, sekciarzy, gallikanów, liberałów, modernistów. Gdy się czyta choćby poniższy ustęp o tym mówiący, okazuje się jak na dłoni, czyimi spadkobiercami jest dziś znaczna większość „tradycjonalistów”.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa siódma)

Po wyjaśnieniu, że dziennikarstwo katolickie jest wojowaniem (w rozmowie szóstej), ks. Euzebiusz ciągnie dalej analogię między wojną a dziennikarstwem. Chodzi o strategię, bronienie przede wszystkich najważniejszych pozycji, czyli prawd podstawowych, atakowanie punktów słabych wroga, etc. W rozmowie siódmej rozwija, naprawdę pobieżnie, temat najważniejszych prawd, których w owych czasach należało bronić. Podstawą, co podkreślamy na łamach „Myśli Katolickiej” od samego początku, jest zdrowa doktryna katolicka zawarta w dokumentach papieskich i różnych watykańskich dykasterii oraz dogłębne i właściwe ich zrozumienie, przestudiowanie (studium poważne, a nie „ciekawskie”). Gdyby częściej współcześni (jak i ówcześni) dziennikarze katoliccy tak czynili, mniej byłoby dyletantyzmu i w ogóle porażek w polemice z wrogami religii i Kościoła.

Kult św. Józefa, jego imię w kanonie i teza z Cassiciacum (oraz świadectwa z „Myśli Katolickiej”)

Obraz św. Józefa znajdujący się w lewej nawie Bazyliki Matki Bożej Wspomożenia Wiernych w Turynie

Kościół święty obchodzi tradycyjnie św. Józefa dwa razy: 19 marca i w środę po II niedzieli po Wielkanocy (w tym roku w Polsce ze względu na święto św. Stanisława przeniesione na czwartek). Oba święta czczą Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny, ale to drugie zwłaszcza jako Patrona Kościoła świętego. Jak zauważa w swym artykule o przedsoborowej reformie liturgicznej ks. Daniel Dolan (od 1993 r. biskup), w 1955 r. Pius XII zniósł je, ustanawiając natomiast 1 maja świętem św. Józefa Robotnika. Z kolei ks. Franciszek Ricossa w artykule o podobnej tematyce przytacza sprzeciw Kongregacji Rytów, która przeciągała utworzenie oficjum oraz melodii gregoriańskich na nowe święto. Dziś znaczna część duchownych odcinających się od modernistów (non una cum) nie obchodzi tego święta i nie przyjmuje niektórych innych reform liturgicznych z końca pontyfikatu Piusa XII, ale o tym gdzie indziej.

Dlaczego nie mamy dziś Veuillot’ów? [II] – w rocznicę śmierci Stefana hr. Moszyńskiego

Stowarzyszenie im. Ks. Zygmunta Goliana swój integralnie katolicki punkt widzenia opiera m.in. na:

myśli i działalności polskich i europejskich ultramontanów i katolików integralnych, obrońców papiestwa oraz gorliwych bojowników o integralność wiary, zarówno w wyznawaniu jej jak i w życiu zgodnie z nią, szczególnie z okresu pontyfikatów Piusa IX, Leona XIII i św. Piusa X (zwłaszcza myślimy tu o Sodalitium Pianum ks. prał. Benigniego i jego współpracownikach, w szczególności polskich, o środowisku „Myśli Katolickiej” i o Związku Katolickim) (informacja o SKG).

I dlatego obiecaliśmy naszych Czytelników zaznajamiać z historią zwłaszcza polskiego ultramontanizmu i katolicyzmu integralnego, czego doskonałą okazją jest rocznica śmierci jednego z bliższych współpracowników pierwotnej „Myśli Katolickiej”, Stefana hr. Moszyńskiego, herbu Nałęcz.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa szósta)

Cierpliwie krok po kroku don Euzebiusz wyjaśnia swym inteligentnym i wykształconym rozmówcom, czym ma być dziennikarstwo autentycznie katolickie. Zmuszony jest przy tym zbijać różne sofizmaty, wynikające z dobrej woli rozmówców, lecz przez to nie mniej błędne. Poniższa rozmowa po raz kolejny dowodzi, że nawet cytaty świętych należy mądrze wyjaśniać tym, którzy ich w pełni nie rozumieją, zwłaszcza gdy chodzi o dziedzinę postępowania ludzkiego, dziedzinę przede wszystkim roztropności.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa piąta)

[Recenzja; pochwała papieska, wstęp i rozmowa pierwsza, rozmowa druga, rozmowa trzecia, rozmowa czwarta]

O. Józef Chiaudano T. J.

„Dziennikarstwo katolickie”.

ROZMOWA PIĄTA.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa czwarta)

W czwartej rozmowie znowu mowa o tym, czego dziennikarz katolicki nie może pochwalać. Tym razem mowa o stowarzyszeniach, organizacjach, wydarzeniach, a także relacjonowaniu różnych wydarzeń moralnie ujemnych czy wprost szkodliwych.

Raz jeszcze na pierwszy plan wysuwa się rola cnót roztropności (rozeznania okoliczności) oraz męstwa: „katolików mężnych, umiejących stanąć w obronie zasady, jest zaledwie garstka wśród całej masy miernot”. Dziś nie może być lepiej, z uwagi na wychowanie, a raczej jego brak, u mas mniej lub bardziej katolickich.

O. Józef Chiaudano T. J., „Dziennikarstwo Katolickie” (rozmowa trzecia)

Kolejna, trzecia rozmowa dotyczy stanowiska jaką dziennikarz katolicki powinien zająć w sprawie złych autorów, ich dzieł i czynów. Ks. Euzebiusz wyjaśnia, że nie można im pobłażać jak również szczególnie chwalić u nich tego co czasami wygląda na dobre. Bowiem zło które jest tam zasiane wystarcza do ogólnego potępienia całości ich dzieł. Pisarze niemoralni i bezbożni nie mają prawa do tego aby dziennikarze katoliccy rozgłaszali ich zasługi literackie, naukowe lub artystyczne – generalnie lepiej w takich sytuacjach milczeć.