Akcja katolicka dziś w Polsce [program praktyczny Stowarzyszenia im. Ks. Goliana]

Stowarzyszenie im. Ks. Zygmunta Goliana jest zrzeszeniem katolików świeckich, pragnących integralnie wyznawać i praktykować naukę Chrystusa we wszystkich przejawach życia. Zasadą naczelną Stowarzyszenia jest patrzenie na wszystko, na całą rzeczywistość, przez pryzmat katolicki, integralnie katolicki, bez żadnej domieszki naturalizmu, liberalizmu, progresizmu, modernizmu i innych błędów zakażających działalność tak wielu katolików od dekad. (tekst o SKG)

Jest to po prostu akcja katolicka, czyli „apostolstwo świeckich”, według zasad integralnie katolickich, śladami pionierów nowożytnej akcji katolickiej, czyli katolików nieustępliwych i integralnych oraz ultramontan prowadzących swą katolicką działalność zgodnie z rozporządzeniami Piusa IX, Leona XIII i św. Piusa X.

O „mentalności sekciarskiej” i jej przyczynie [Komunikat Stowarzyszenia im. Ks. Goliana]

Musimy się pogodzić z tym pewnikiem, że, jak nie wszystko jest złotem, co się świeci, tak samo nie wszyscy są katolikami (rzymskimi, integralnymi), za jakich uchodzą.

Ludomir S., „Niepopularność «Myśli Katolickiej»”, „Myśl Katolicka”, rok VII (1914), nr 29, ss. 226-227

Ponieważ „pewnik” ten niestety sprawdza się i dziś, włącznie z polskim środowiskiem sedewakantystycznym, kilka razy zwróciliśmy uwagę na ten problem na łamach nowej „Myśli Katolickiej”, dokładnie jak to robiła pierwotna „Myśl Katolicka” ponad sto lat temu.

Niepopularność „Myśli Katolickiej”

Od samego powstania Stowarzyszenie im. Ks. Goliana w swej działalności, m.in. na łamach (nowej) „Myśli Katolickiej”, trzyma się wiernie zasad katolicyzmu integralnego, biorąc sobie za wzór m.in. prasę integralnie katolicką z czasów pontyfikatu św. Piusa X. W Polsce była to oczywiście wydawana w latach 1908-1914 „Myśl Katolicka”.

Rzekomy antyklerykalizm i antypolonizm „Myśli Katolickiej”

W ostatnich dniach dwie sedewakantystyczne gadzinówki, przed którymi kilkakrotnie przestrzegliśmy, opublikowały kolejny paszkwil na nasz temat, pełen powierzchownych zarzutów wynikających niestety z osobistych uraz autora[1].

Na oskarżenia ad personam, psychoanalizę, kłamstewka i inne niehonorowe zachowania, zgodnie z przyjętym już przez nas zwyczajem, nie odpowiadamy. Dla nas takie metody są poniżej godności nie tylko katolickiego publicysty, ale po prostu każdego uczciwego człowieka, i nigdy się do nich nie posunęliśmy, ani nie posuniemy.

O „dumnych z bycia hańbą tradycji” i ich polskiej reklamie [Komunikat Stowarzyszenia im. Ks. Goliana]

I. Wstęp

Gdy trwały bliższe przygotowania do założenia Stowarzyszenia im. Ks. Goliana nie przypuszczaliśmy zupełnie, że zajdzie potrzeba wypowiedzieć się w tym temacie na łamach „Myśli Katolickiej”. Wydawało się nam, że zjawisko to ograniczone jest tylko do Włoch. Nie znaliśmy jeszcze zakrojonego na szeroką skalę promowania treści włoskiego stowarzyszenia i wydawnictwa o nazwie Radio Spada przez praktycznie wszystkich czołowych sedewakantystycznych działaczy internetowych w Polsce.

W rocznicę śmierci o. Marcina Stepanicha OFM Cap

19 listopada przypada 6 rocznica śmierci amerykańskiego franciszkanina o. Marcina Stepanicha, należącego do grona tych duchownych, którzy mieli odwagę sprzeciwić się soborowym reformom i odrzucali autorytet modernistycznych okupantów Watykanu i wszystkich innych diecezji na świecie.

Przemówienie Ojca świętego Piusa X do kapłanów Unii Apostolskiej z okazji pięćdziesiątej rocznicy jej założenia (18 XI 1912)

Wiele razy św. Pius X przypominał o postawie, jaką wszyscy katolicy, duchowni i świeccy, powinni mieć w odniesieniu do Wikariusza Chrystusowego na ziemi. Wyrażał w ten sposób nie tyle swoją osobistą opinię, co po prostu doktrynę Kościoła. Przypomniał to również 18 listopada 1912 r. w mowie do księży Unii Apostolskiej, do której sam należał jako kapłan.

Fragmenty poniższego przemówienia pojawiały się już tu i ówdzie w sedewakantystycznych tekstach w różnych językach. Podjęliśmy się więc przetłumaczenia go w całości, z włoskiego oryginału.

O świętym Patronie (a propos uroczystości Wszystkich Świętych)

Fra Angelico, Wszyscy święci (detal z predelli ołtarza św. Dominika, 1423-24, National Gallery w Londynie)

Listopad, miesiąc rozpoczynający się wspaniałą uroczystością dla uczczenia Wszystkich Świętych, sprzyja rozważeniu roli świętego Patrona i znaczenia nadanego po nim imienia w życiu chrześcijanina. Dlatego przypominamy opublikowany niegdyś na blogu Pelagius Asturiensis interesujący tekst, który szczegółowo omawia różne aspekty tego zagadnienia, zarówno z perspektywy rodziców nadających dziecku imię, jak i z punktu widzenia każdego katolika, który otrzymał na Chrzcie imię, a wraz z nim opiekę i wstawiennictwo Opiekuna niebieskiego. Za to wstawiennictwo jesteśmy zobowiązani do wdzięcznej pamięci o naszym Patronie, a w dniu imienin – do okazania mu szczególniejszej czci.

U podstaw ideologii pewnych narodowo-radykalnych „integralnie katolickich” aktywistów (Wprowadzenie)

Czy myśl i dzieło takich jak Codreanu lub Degrelle mogą stanowić jakąkolwiek inspirację dla katolika, tym bardziej integralnego?

Zgodnie z obietnicą „Myśl Katolicka” podejmuje się omówienia niektórych postaci dobrze znanych w kręgach nacjonalistycznych, zwłaszcza narodowo-rewolucyjnych. Chodzi głównie o te nazwiska, które ponadto stają się coraz bardziej rozpoznawalne także i w środowiskach określających się jako katolickie i „tradycjonalistyczne”. Jest to zasługą autorów kilku stron internetowych, którzy postawili sobie za cel połączenie ideologii przedwojennych ruchów narodowo-rewolucyjnych z działalnością katolicką. Nas w tym gronie interesują przede wszystkim twórcy Ruchu Christus Rex (Prezes T. Jazłowski) oraz strony Tenete Traditiones (Red. Nacz. M. Mikłaszewski), którzy z powodu zadeklarowanego sedewakantyzmu niejako należą do naszego obozu, tym bardziej że od ubiegłego roku podają się za przedstawicieli „katolicyzmu integralnego” (!!!).

Katolicki publicysta uzurpatorem władzy duchownej?

Raz po raz jakiś człowiek wpada „w błąd, właściwy liberałom i modernistom wszystkich krajów, przedstawiając dzielnych publicystów jako uzurpatorów władzy duchownej”. Nie zdziwiło nas to bynajmniej, gdy tego rodzaju „zarzuty” wysunięto wobec naszej „Myśli Katolickiej”, jest to stary błąd.